Απ’ το μπαλκόνι… στο casting

Η Μαίρη στο τηλέφωνο συνομιλούσε με την ξαδέρφη της στο Βέλγιο.
Της εξηγούσε πώς έφτασαν να ψάξουν για μεσίτη.
Με τους ιδιοκτήτες δεν μπορούσαν να βγάλουν άκρη.
Οι συναισθηματικές τους περιγραφές για «κήπο» που δεν φαινόταν, ή «θέα» που απαιτούσε μετεωρολογική εύνοια, δεν βοηθούσαν.

Η Ελένη γέλασε.
— Καλέ, και στο Βέλγιο τα ίδια.
Θυμάσαι εκείνη τη γκαρσονιέρα που είχαμε δει με τον Τόμ;
Μικρή κουζίνα και μπάνιο, έγραφε.
Μπαίνεις… και αναρωτιέσαι αν πρέπει να τηγανίσεις ή να τραβήξεις καζανάκι.

Γέλασαν και οι δύο.

— Ευτυχώς, συνέχισε η Ελένη, εδώ υπάρχουν σεμινάρια.
Σου λένε από πού να ξεκινήσεις, τι να προσέχεις, πώς δουλεύει η υποθήκη, τι χαρτιά χρειάζονται.
Είπαν και για το πώς να κρίνεις αν αξίζει ένα σπίτι — αν έχει πολλά κοινόχρηστα, αν σηκώνει ανακαίνιση, τι να ρωτήσεις για πολεοδομικά.
Ήταν αρκετά χρήσιμο, αλλά πολλά πράγματα μαζεμένα.
Δεν τα λύνει όλα, αλλά τουλάχιστον μπαίνεις λίγο στο κλίμα.

Η Μαίρη αναστέναξε.
— Εδώ τα μαθαίνουμε στην πορεία.
Λες και όλοι όσοι ψάχνουμε για σπίτι γεννηθήκαμε έμπειροι.

Ο Μίμης είχε ήδη σημειώσει τρία ραντεβού με τον καινούργιο μεσίτη.
Ο πρώτος θα τους περίμενε την επόμενη μέρα.

Η Ελένη ξαφνιάστηκε.
— Και σε όλες τις επισκέψεις, ο μεσίτης και εσείς μόνο;
Εδώ είναι αλλιώς.
Αφού επιλέξεις το σπίτι online — ίσως και με εικονική επίσκεψη, αν υπάρχει — βλέπεις πότε έχει καθοριστεί η επίσκεψη.
Ό,τι έμαθες σε δύο ώρες, προσπαθείς να το στριμώξεις στο λίγο χρόνο της επίσκεψης.

Έχει τύχει να είμαστε δέκα άτομα για ένα στούντιο. Δεν χωρούσαμε — περιμέναμε έξω.
Έμπαινε ο επόμενος μόνο αφού είχε βγει ο προηγούμενος.
Αν εμφανιστεί ο μεσίτης, καλώς. Αν όχι, ρίχνεις μια ματιά και φεύγεις.
Είναι όλα πολύ οργανωμένα.
Κάπως σαν casting.

Η Μαίρη χαμογέλασε.
— Εμείς, χωρίς ενημέρωση από πουθενά, έχουμε τουλάχιστον τον μεσίτη από δίπλα.
Κάτι είναι κι αυτό.

Η συνέχεια, στο επόμενο επεισόδιο…