Το σπίτι που δεν με χωράει

Όλοι μεγαλώσαμε με μια φράση που συνδέει τη στέγη με τη ζωή. Στην Ελλάδα λέμε: “Να ‘χω ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μου.” Στο Βέλγιο: “Een baksteen in de maag.” — ένα τούβλο στο στομάχι.

Όχι από άγχος. Από επιθυμία. Μια εσωτερική φωνή να χτίσεις, να ανήκεις, να πεις: εδώ.

Αλλά οι εποχές αλλάζουν.

Οι νεότεροι δεν λένε «θέλω σπίτι». Λένε:

— “Δεν θέλω να δουλεύω μόνο για να πληρώνω δάνειο.”

— “Πληρώνω για να μένω, όχι για να ζω.”

Δεν είναι κατά της στέγης. Είναι κατά του βάρους της.

Ίσως το πρόβλημα δεν είναι στο ακίνητο. Ίσως είναι στο πώς κουβαλάμε την ιδέα του σπιτιού: με λόγια που δεν είναι πια δικά μας.

— “Μην πετάς τα λεφτά στο νοίκι.”

— “Να αφήσεις κάτι στα παιδιά.”

Μα τι σημαίνει «αφήνω»; Και τι σημαίνει «ανήκω»;

Κι αν έκλεινες τα μάτια... Πώς θα ήθελες στ’ αλήθεια να είναι η στέγη σου;

— Μια βαλίτσα στο χολ.

— Μια ιδέα για Airbnb.

— Ένα πέτρινο που γίνεται retreat.

— Ένα μαγαζάκι που γίνεται στούντιο.

— Ή απλώς κάτι προσωρινό, που σου δίνει χώρο.

Ένας χώρος χωρίς ετικέτα — αλλά με δυνατότητες.

Κι αν δεν είναι αργά να επαναδιαπραγματευτείς τι σημαίνει “σπίτι”;

Όχι για να ξεκινήσεις απ’ την αρχή, αλλά για να ξεκινήσεις από σένα.

Ίσως δεν χρειαζόμαστε άλλες “ευκαιρίες”.

Ίσως χρειαζόμαστε νέα φαντασία.

Άμα αλλάξει η ιδέα σου για “σπίτι”, αλλάζει κι η αγορά που κοιτάς.

Γιατί σπίτι δεν είναι το ακίνητο. Είναι ο χώρος όπου μπορείς να υπάρξεις.

«Ο άνθρωπος είναι πλούσιος αναλογικά με τα πράγματα που μπορεί να αφήσει πίσω του.» — Χένρι Ντέιβιντ Θορώ

Εσύ; Τι ζητάς στ’ αλήθεια από ένα ακίνητο;

Να σε στεγάσει — ή να σε στηρίξει;