Η τιμή της παρουσίας

Υπάρχει μια αντίφαση στην ελληνική κτηματαγορά — μια αντίφαση που κανένα φύλλο excel δεν μπορεί να αποτυπώσει.

Ακίνητα που τιμολογούνται σαν θαύματα, προσφέροντας λίγο παραπάνω από μια θέα και μια υπόσχεση.
Αγοραστές που δεν έρχονται για να ζήσουν, αλλά για να ξεφύγουν.
Πωλητές που πουλούν αξία που συχνά δεν κατέχουν.

Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, η γη παραμένει ακίνητη. Αθόρυβη. Άχρονη. Ούτε περισσότερη, ούτε λιγότερη απ’ αυτό που είναι.

Μιλάμε για στρατηγική, για αποδόσεις, για “κρυμμένα διαμάντια”.
Αλλά σπάνια ρωτάμε: τι ανταλλάσσεται στην πραγματικότητα;

Γιατί δεν είναι όλα προς πώληση — όχι στ’ αλήθεια.
Και δεν καταλαβαίνουν όλοι όσοι αγοράζουν, τι πραγματικά παίρνουν.

Η Ελλάδα πάντα πρόσφερε κάτι βαθύτερο από την επιφάνεια: στρώσεις παρουσίας, έντασης, ιστορίας, ζεστασιάς.
Αυτά δεν αγοράζονται. Μόνο τιμώνται. Ή επιλέγονται.

Πού είναι, λοιπόν, το όριο;
Ανάμεσα στην αξία και την τιμή;
Ανάμεσα στην παρουσία και την κατοχή;
Ανάμεσα στην επένδυση και την εξάντληση;

Ίσως να κρύβεται κάπου ανάμεσα σε τρεις αριθμούς που σπάνια συναντιούνται:

• Η αντικειμενική τιμή που δεν αντικατοπτρίζει,
• η ζητούμενη τιμή που δεν δικαιολογείται,
• και η τελική τιμή πώλησης που σπάνια αποκαλύπτεται.

Και κάπου εκεί, η λογική γίνεται είτε διαφάνεια — είτε θέατρο. Ανάλογα ποιος ρωτάει.

Δεν είναι κάθε λάμψη ευκαιρία.
Δεν είναι κάθε σιωπή ένδεια.

Η διαύγεια δεν είναι ψυχρή — είναι συνειδητή.
Και ίσως, σε μια τέτοια αγορά, η συνείδηση να είναι η σπανιότερη πολυτέλεια απ’ όλες.

---

Πόσο αξίζει τελικά ένα ακίνητο;
Και ποιος το ξέρει πραγματικά;